Ҳар рӯз мардон ва занони мусалмон ҳадди ақал ҳабдаҳ ракаат фарзи илоҳиро адо мекунанд ва дар ҳар ракаат сураи фотиҳа мехонанд ва дар қисмати ояҳои охири ин сура аз Худо ду чизро мехоҳанд:
“Ҳидоят кун моро ба роҳи рост, роҳе ки барои онҳо (яъне Паёмбарон, шуҳадо ва солиҳин) додаӣ, на роҳи касоне,ки бар онҳо ғазаб кардаӣ ва на роҳи гумроҳон.” (Фотиҳа:6 – 7)
Ин ду талабе, ки банда аз Худо мехоҳад, якеаш роҳи рост ва дигараш дурӣ аз дучор шудан ба хашми Худост. Такрор ба такрор аз Худо хостан дар намоз, ки он ҳам меъроҷи муъмин аст, аз он далолат мекунад, ки ин ду талаб хеле муҳим аст. Ҳаёти инсон ва ҳаводиси дунё инсонро тавре озмоиш медиҳад, ки ҳама худро роҳёфта меҳисобанд ва худро тасалло медиҳанд,ки онҳо росткоранд ва роҳёфтаанд ва он чиро ба даст овардаанд аз он хурсанд ҳастанд.
Албатта инсон аз ин ду роҳ берун нест. Агар роҳи ростро Худо ба ӯ додааст, растагор аст, агар дар роҳи рост набошад ҳатман дучори хашми Худо аст. Ҳоло бубинем,ки Худованд дар бораи шахсе,ки мавриди хашми Худо қарор гирифтааст,чи ваъиди сахте кардааст.
Худованд мефармояд:
“Ва ҳар ки хашми ман бар ӯ фуруд ояд,ҳатман дар вартаи ҳалокат суқут кардааст.” (Тоҳо:81)
Аз ин ваъиди Худованд маълум аст, ки шахси мавриди хашми Худо қароргирифта, дигар ба роҳи рост ҳидоят намеёбад. Аз раҳмати Худо фарсахҳо дур мемонад. Монанди ситамгароне, ки дар муқобили Паёмбарон истоданд ва дар охир ҳидоят ноёфта аз дунё рафтанд.Он ҳам бо як азоби Илоҳӣ.
Худованд дар нуҳ ояи Қуръон касонеро,ки мавриди хашми Худо қарор мегиранд, зикр фармудааст:
1. Аҳдшиканӣ ва носипосии неъмати илоҳӣ. Худованд мефармояд: “Пас Мусо хашмгин ва мутаассиф ба сӯи қавмаш бозгашт, гуфт: Эй қавми ман! Оё Парвардигоратон шуморо ваъдаи некӣ надода буд (ки Тавротро барои шумо фурӯ фиристад)? Оё муддати ( рафтани ман) бар шумо тулонӣ омад, ё он ки хостед хашми Парвардигоратон бар шумо фуруд ояд,ки аз ваъдаи ман тахалуф кардед?(яъне бо ҳам аҳд када будем,ки то бозгашти ман аз куҳи Тур ба коре даст намезанед,аммо шумо ин аҳдро шикастед ва мавриди хашми Худо қарор гирифтед)(Тоҳо :86)
2. Монеъ шудан аз пешрафти ислом ва шубҳаафганӣ барои касоне, ки вориди исломи воқеъӣ мешаванд.Худованд мефармояд:
“Ва касоне, ки дар бораи Худо (ва исломи воқеъи) шубҳаафганӣ ва ситеза мекунанд пас аз он ки даъвати Ӯ пазируфта шудааст (яъне пас аз он ки исломи воқеъи аз тарафи мардони воқеъи пазируфта шудааст) далели онҳо дар назди Парвардигорашон ботил аст ва бар онҳо ғазабе (хашме аз Худо) ва барои онҳо азобе сахт хоҳад буд (яъне он туҳматҳо ва шубҳаафганиҳое, ки дар ҳаққи исломи воқеъӣ ва мардони воқеъӣ шоеъ мекунанд дар назди Худо ботил аст ва ин афрод мавриди хашми Худо ва азоби Худо қарор мегиранд) (Шуро :16)
Мехоҳам дар ин ҷо як нуктаро ёдовар шавам, ки Раҳмонуф бо ёру дастааш мавриди хашми Худо қарор гирифтаанд ,зеро ин ду сифате, ки мавриди хашми Худо ҳаст, дар онҳо дида мешавад. Аввал он ки аҳдшикан аст, ки бо мухолифинаш бо ҳиллаю найрагҳо худро марди сулҳ номид ва дар охир аҳдро шикаст ва мухолифинаш, ки аз адолат ва озодии сиёсӣ ва динӣ дифоъ мекарданд ба зиндон андохт. Он ҳам бо чанд туҳматҳои сохтаву бофтааш.
Дувум он ки монеъи пешрафти ислом шуд. Аксари масҷидҳоро, ки мардуми мусалмон бо заҳмати худашон сохта буданд, манъ кард ва ба тарабхонаю анборхона табдил дод ва бақияро зери назари шадиди кумитаи амният қарор дод то ба ҷои даъвати ислом сиёсати ҳукумати дунявии Раҳмонуфро ташвиқу тарғиб кунанд. Ҳиҷобро, ки як амри Худо ҳаст аз сари занони мусалмон кашида гирифт ва бо ҳар роҳу восита фишорро болои зани мусалмони ҳиҷобдор зиёд кард. Ва даҳони воизони ҳақгӯйро баст ва гӯш кардани навор ва суханрониҳои онҳоро ҷурм шуморид. Мадрасаҳои озоди исломиро баст. Донишмандони исломиро бо ҳар дасисаҳои бофтааш, ки гуё онҳо аъзои кадом гуруҳи мамнуъи терористӣ ва ба амнияти милли хатарнок ҳастанд, ба зиндон андохт.
Бо ин аъмоли душманиаш нисбат ба ислом хост аз исломи муътадил ва озодихоҳ ҷилавгирӣ кунад. Аз ин сабаб шубҳаафганиро нисбат ба мусалмонони мубориз зиёд шоеъ кард. Ҳоло дар ин ду сифати паст мавриди хашми Худо қарор гирифтааст ва касе, ки дар хашми худо қарор гирад буйи ҳидоят ба машомаш намерасад. Аз ин шахсе, ки мавриди ғазаби Худо қарор гирифтааст умеди некӣ дидан камоли беақлист ва танҳо инҳоро Худованд бо як марди баргузидааш ё бо азоби осмониаш аз ҳаёт маҳв месозад то хотири ояндаҳо осоиш бошад.
Дар ояи дигар Худованд бадтарин ҷойгоҳро дар ҳаққи ин гуруҳи ғазабшуда хабар медиҳад ва мефармояд:
“Оё ба шумо хабар диҳам аз касоне, ки кайфарашон дар назди Худованд бадтар аст аз ин (муъминоне,ки шумо бар онҳо айб мегиред)?
Онҳо касоне ҳастанд, ки Худо ононро лаънат карда ва бар онон ғазаб намуда ва бархе ононро ба сурати бузинагон ва хукҳо дароварда ва касоне, ки тоғутро (яъне ситамгарро) парастиданд. Онҳоянд, ҷойгоҳашон бадтар ва аз роҳи рост гумроҳтаранд.(Моида:60)
Худованд мо ва шумо муъминини ростинро аз ин ҷойгоҳи бад,ки мавриди хашму ғазаби Худост,нигоҳ дорад!
3. Аз ҳади худ таҷовуз кардан ва нофармонии Худоро кардан. Ин ҳам дар сурате рух дод, ки қавми Бани Исроил бо неъмати додаи Худо,ки Ман ва Салво буд сабр накарданд ва аз Мусо хостанд аз Худо бихоҳад, ки барои онҳо аз замин сабзӣ ва бодиринг ва сир ва адас ва пиёз бируёнад ва ин амалашон сабаб шуд, ки мавриди хашму ғазаби Худо қарор гиранд ва зиллату хорӣ болояшон мусаллат шавад.Худованд мефармояд:
“Ва (муҳри)зиллату хорӣ ва ниёзманди бар онҳо зада шуд ва мустаҳиққи хашму ғазаби Худо қарор гирифтанд. Ин (хорӣ) барои он буд, ки онҳо ҳамвора ба нишонаҳои Худо куфр меварзиданд ва Паёмбарони Худоро мекуштанд. Ва ин (куфрварзӣ ва паёмбаркушӣ) ба хотири он буд,ки нофармонӣ карданд ва пайваста (аз ҳадди худ) таҷовуз менамуданд.”(Бақара:61)
4. Қасдан ба қатл расонидани марди муъмин. Худованд мефармояд:
“Ва ҳар кас муъминеро ба амд (яъне қасдан) бикушад, пас ҷазои ӯ ҷаҳаннам аст ва ҷовидона дар он бошад ва Худованд бар ӯ хашм гирад ва ӯро аз раҳмати худ дур созад ва барои ӯ азоби бузург фароҳам орад.” (Нисо:93)
Ҳоло Раҳмонуф бо ҳаммаслаконаш бо даст доштанашон дар қатли ҳазорҳо муъмине, ки айбашон ҷуз талаби озодии ислом набуд, .дар назди Холиқи якто чи ҷавоб мегуфта бошанд. Оё аз ин касе,ки мавриди хашму ғазаби Худо қарор гирифтааст, умеди тавба ҳаст?
5. Иртидод, яъне хориҷ шудан аз ислом, ки Худованд мефармояд:
“Касеоне, ки пас аз имонашон ба Худо куфр меварзанд, магар касоне, ки маҷбур карда шаванд ва ҳоло он ки қалбашон пур аз имон ҳаст, балки ононки қалбашон ба куфр хурсанд ва густурда кунанд бар онҳо ғазаб аз ҷониби Худо ҳаст ва азоби бузург дооранд.”(Наҳл:106)
6. Фирор аз майдони мубориза, ки Худованд мефармояд:
“Эй муъминон! Ҳангоме,ки бо кофирон рӯ ба рӯ шудед, дар ҳоле, ки анбуҳи лашкарашон ба суи шумо меоянд, пушт ба онҳо накунед! Ва ҳар ки дар он рӯз ба онҳо пушт кунад, магар он ки дар ҷустуҷуи тарафи дигар барои идомаи набард (ё ақибнишинии токтики барои ҳамла) ё интихоби маҳале барои пайвастан ба гуруҳе бошад (яъне ин нафарон истисно ҳастанд аз хашми Худо) ҳатман хашми Худоро ҳамроҳи худ сохта ва паноҳгоҳи у ҷаҳаннам аст ва он бад ҷои бозгаштест.” (Анфол:16)
Ин ҳушдори Худованд ҳамаи касонеро, ки аз майдони мубориза, чи муборизаи низомӣ бошад ва чи муборизаи сиёсӣ,дар бар мегирад, пушт карда фирор мекунанд ва баҳонаҳое метарошанд ва мехоҳанд худро аз ваъиди Худо раҳо кунанд. Аммо Худованд аз қалбҳояшон огоҳ аст ва бим аз он дорем, ки мавриди хашми Худо қарор гирифтаанд ва дар ҳолати пушаймонӣ тавбаашон пазируфта намешавад. Худо барояшон раҳм кунад. Қалбамон барояшон месузад, зеро онҳо ҳам дар сангарҳои мубориза заҳмат кашидаанд ва Шайтон онҳоро гӯл зад ва гумроҳашон сохт ва дар чашмашон роҳи каҷро рост нишон дод.
7. Аз рӯи ҳасад ва кина даст ба куфр задан, ки Худованд мефармояд:
“Бад чизе аст, ки ончи онҳо худро бадон фурухтаанд, ки ба он чи Худо фурӯ фиристодааст куфр меварзанд ба хотири ҳасад бар он ки чаро Худованд аз фазли хеш бар касе аз бандагонаш, ки мехоҳад (китобе) нозил менамояд.Пас онҳо (яъне ин ҳасудон) ба хашме ба руи хашме (аз сӯи Худованд) гирифтор шуданд. Ва барои кофирон азоби хоркунанда хоҳад буд.” (Бақара: 90)
8. Бо сабаби қатли (террори) Паёмбарон ва пешвоёни роҳи Худо
Ин амали бад аз ҷониби Бани Исроил рух дод ва Худованд фармуд:
“Дар ҳар ҷо ёфт шаванд зиллату хорӣ бар онҳо зада шуда, магар дар ҳолате, ки ба ресмони Худо тамасук ҷуянд (яъне исломро бипазиранд) ва ё ресмоне аз ҷониби мардум тамасук ҷуянд (яъне зиммаро қабул кунанд) (дар ғайри ин сурат) онҳо ба хашме аз ҷониби Худо гирифтор шудаанд ва бар онҳо доғи фақру зиллат зада шуд, зеро онҳо ҳамвора ба оёти Худо куфр варзиданд ва паёмбаронашонро ноҳақона ба қатл расониданд ва он ба ин хотир аст, ки пайваста гуноҳ карда ва таъади (аз ҳудуди Худо таҷовуз) менамуданд.”(Оли Имрон:112)
9. Парастиши ғайри Худо
Худованд мефармояд:
“Ҳар оина касоне, ки гусоларо ба парастиш гирифтанд ба зудӣ хашме аз Парвардигорашон ва зиллату хорие дар зиндагии дунё ба онҳо хоҳад расид. Ва дуруғбофонро ин гуна кайфар хоҳем дод.” (Аъроф:152) Дар ин ваъид касоне ҳам шомил мешаванд, ки фармонравои ситамгарро итоат мекунанд ва уро дар ситамаш ёрӣ медиҳанд ва ҳар чи ки ин ситамгар бигуяд сари таъзим фуруд меоранд, ки ин ба маънои парастиши ӯст, ки Аллома Иқболи Лоҳурӣ мефармояд:
Шайхи миллат бо ҳадиси дилнишин,
Бар муроди у кунад таҷдиди дин.
Қуввати фармонраво маъбуди у,
Дар зиёни дину имон суди ӯ.
Муҳаммадсиддиқи Абдуқодир