1. Олимони институти математикаи дил дар минтақаи Калифорнияи ИМА муайян намудаанд, ки дил ҳам мисли мағзи сар хотира дорад ва ҳаводисро дар худ нигоҳ медорад. Барои мисол он одамоне, ки барояшон дили каси дигарро гузоштанд, бархе аз хоираҳои он соҳиби пешинаи дилро шахси қабулкарда дарк мекарду бозгӯ менамуд. Хотира дар ҳуҷайраҳои дил ҳам пос дошта мешаванд ва дар ин бора дар як ояти ُҚуръон Худованд чунин мефармояд: “ Имрӯз, (рӯзи қиёмат) бар даҳони онон мӯҳр мениҳем ва дастҳояшон бо мо сухан мегӯянд ва пойҳояшон ба он чи фароҳам месохтанд гувоҳӣ медиҳанд” (Ёсин ояти 65).
Ҳангоми пайдо шудани ҳамл дар батни зан, дили ҷанин аввалин узвест, ки тапиданро оғоз мекунад, дар ҳоле, ки мағзи сар ҳанӯз ташаккул ҳам наёфтааст.
2. Дар китоби Қуръони карим ҳатто ҳар як калима бо ҳикмати хосаи ҳам илми динӣ ва ҳам риёзиёту дигар улум нозил шудаанд. Барои мисол:
Дар тамоми китоб калимаи “Ҷазо” 117 маротиба зикр шудааст. Калимаи “Бахшидан” бошад, 234 маротиба зикр шудааст. Яъне Худованд бахшиданро расо ду баробар бештар ёдрасамон мекунад. Бораҳму шафқат буданамонро талқин менамояд.
Инчунин калимаҳои “Дунё” ва “Охират” ҳар кадом 115 маротибагӣ зикр шудаанд. Калимаҳои “Иблис” ва “Малоика” бошанд , ҳар кадоме 88 маротибагӣ зикр шудаанд. Калимаи “Ҷаннат” 77 маротиба ва “Дӯзах” 77 маротиба зикр шудаанд. Калимаҳои “Закот” ва “Баракат” ҳарду баробар 32 маротибагӣ зикр шудаанд. Калимаи “Сарватмандӣ” 26 маротиба, “Фақирӣ” ду баробар камтар, яъне 13 маротиба зикр шудааст. Калимаҳои “Зан” ва “Мард” ҳар кадоме 23 маротибагӣ зикр шудаанд. Ҳамаи ин далоили илмӣ ишорат ба китоби Аллоҳ будани Қуръон менамояд.
3. “Шуморо дар раҳми модаратон дар чанд марҳала, дар даруни торикиҳои сегона офариниш бахшид. Ин аст Худои якто, парвардигори Шумо, Фармонравӣ азони Ӯст, Худое ҷуз Ӯ нест. Пас чӣ гуна рӯйгардонатон месозанд? “ Ин ояти 6-уми сураи Зумар аст.
Кӯдак дар раҳми модараш дар дохили се қабат торикӣ инкишоф ёфта, баъд ба дунё меояд. Илми муосир инкишофи ҷанинро дар раҳми модар он чуноне, ки дар қуръон зикр шудааст, ба се торикӣ ҷудо намудааст. Торикии девори ғавс, торикии девори баччадон ва торикии пуфаки баччадон. Дар торикии аввал нутфа зиёд шуда бо тухмҳои дар раҳм буда омезиш меёбад. Дар торикии дуюм бошад, нутфа ба хуни басташуда, ё ин ки ъалақа табдил меёбад. Ва ниҳоят дар торикии сеюм ъалақа, ё худ бо забони тибби муосир гӯем, эмбриоложи ба ҷанин табдил ёфта, ба шакл гирифтан оғоз мекунад. Ин марҳиларо Худованд дар сураи Абаса дар оятҳои 19 ва 20-ум чунин шарҳ медиҳад: Аз нутфае офарид ва ба андоза муайян кард. Сипас роҳашро осон сохт. Қуръон китоби осмонист.