Имрӯз зодрӯзи қаҳрамони миллиест, ки камтар муаррифӣ шудааст. Ӯ аз ҷавонони солҳои 80-уми асри гузашта аст, ки барои истиқлолияти кишвар аз султаи империяи Шӯравӣ мубориза бурдааст. Аз ҷавононест, ки бо вуҷуди қарор доштан зери дурбини пурқудраттарин низоми амниятии ҷаҳон дар он солҳо — КГБ-и Шӯравӣ, барои дин, озодӣ ва ғурури миллӣ мубориза бурдаву ба пирӯзӣ расидааст. Ӯ Саидумар Ҳусайнист.

Ҳарчанд имрӯз бархе дуздони таърих истиқлоли кишварро ба номи худ сабт карданианд, сайидумарҳо буданд, ки ҷон бар каф ҷавониашонро фидои мубориза бо режими коммунистӣ карданд ва пириашонро паси панҷараҳои зиндони коммунисти собиқ, ки алайҳи Сайидумар ва ҳамтоёаш барои барқарории шӯравӣ меҷангид, ба сар мебаранд. 

Ӯ яке аз чанд нафаре аст, ки қодир ба роҳбарии ҳизбе мисли ҲНИТ ҳастанд вале ҳаргиз барои раҳбарӣ талош накардаву ҳамеша зери сояи нафари аввал ва дар мавқеъи муовиниву мушовирӣ қарор доштаанд. Чӣ нафари қаторӣ будан, чӣ мушовирӣ ва чӣ муовинӣ барояш яксон ва вазифаи имонӣ будааст. Одамони мисли Саидумар Ҳусайнӣ ба ҳамон ҳади имониву дарки масъулияти мусалмонӣ расидаанд, ки ҳар корашон ба хотири ёфтани ризои Ҳақ будааст ва барояшон тафовуте надоштааст, ки он кор, он вазифаашонро дар кадом сатҳ ва мавқеъе анҷом медиҳанд.

Давоми ин нӯҳ моҳ хонаводааш имкори мулоқот бо ӯро надоштанд ва намедонистанд, ки дар чӣ вазъ ва рӯҳияе қарор дорад. Пиндорашон ин буд, ки Саидумар маъюсу дилшикаста аст. Хоҳарбузургаш дар ғами ӯ афсурда шуда буду наздик буд аз по дарафтад. Вақте баъди судури ҳукм иҷозаи мулоқот пайдо карданд, ҳайраташонро канор набуд. Саидумар мисли пештара, балки бештар аз он хушҳолу сарзинда буд. Ба шӯхиҳояш идома медод ва хонаводаашро дилбардорӣ мекард. Хоҳараш баъди дидани ӯ рӯҳи тозае гирифт ва андӯҳаш поён ёфт.

Паёме ҳам ба ҳамсангаронаш фиристоду гуфт, ки “ҳаргиз аз мубориза даст накашед ва побарҷо бошед, чун мо дар роҳи ҳақ қарор дорем”.

Ҳоло, аз замони шурӯъи пандеми ҳеҷ хабаре дар борааш нест. Наздиконаш наметавонанд бо ӯ мулоқот кунанд ва танҳо ба иттилоъи мауомот мабнӣ бар ин ки ҳолаш хуб аст, умед мебанданд. 

Одати ҳукуматҳои диктотурӣ, ғайримардумӣ ва тарсу аст, ки ҳамеша қаҳрамонону шермардони миллатро мекушанду зиндонӣ мекунанд, зеро онҳо метавонанд мардумро раҳбарӣ ва раҳнамоӣ кунанд. Аммо ҳукуматҳо на ҳамеша муваффақ мешаванд. Дар аксари ҳолатҳо шермардон ба ҳамоса табдил мешаванд ва гоҳо ҳатто номашон инқилоб мекунад. 

Сайидумар Ҳусайнӣ шерест, ки дар банди шағолон афтода, аммо ғуруру салобаташро ҳифз кардааст. Шер дар банд ҳам шер аст ва шағол дар салтанат ҳам шағол.

Тарҷумаи ҳоли ӯро аз забони худаш метавонед инҷо бихонед: